Stil verdriet door corona

Hoe gaat het echt met je?

Corona houdt de hele wereld “bezig”. Zo ook ons, onze zwangeren, de kraamvrouwen en (prille) vaders en moeders.

We merken in de praktijk vanaf de start van de pandemie dat de gevolgen hiervan op zoveel vlakken gevoeld worden. Zoveel meer dan op het eerste gezicht soms zichtbaar is. Sommigen onder ons houden dit voor zichzelf of relativeren dit weg. Natuurlijk zijn de maatregelen nodig en natuurlijk doen we dit met en voor elkaar. Maar ondertussen is je eigen verwachting van deze bijzondere tijd misschien totaal anders dan je ooit had gedacht. En is dit eigenlijk heel erg lastig.

Deel je gevoel, praat of schrijf erover is ons advies. Draai het om, wat kan er wel? Waar heb ik behoefte aan? Help elkaar en kijk naar elkaar om. Vraag eens aan een ander, hoe het echt gaat?

Ook nu willen we er voor je zijn.

Ik weet dat we niet de enige zijn en daarom deel ik mijn verhaal. In de hoop dat de vrouwen/gezinnen die dit ook voelen het een plekje kunnen geven door er over te praten.

Praat erover!

Ervaring van een trotse moeder

Toen de eerste maatregelen op 16 maart dit jaar ingingen waren wij net 2 dagen voor de allereerste keer papa en mama geworden. Een prachtige thuisbevalling precies zoals we hoopten! Toch zag de kraamperiode er zo ontzettend anders uit. Dit voelde zo oneerlijk en pijnlijk. We werden van onze roze wolk afgegooid. Toen we op dag 9 een paar vrienden op “raambezoek” lieten komen, maakte dat het allemaal nog pijnlijker. We wisten op dat moment ook nog niet of alles helemaal op slot ging. We wilden zo graag ons kleine meisje, waar we al 2 jaar naar uitkeken, laten zien aan de mensen die ons dierbaar zijn!

Hoe oneerlijk, verdrietig en vaak ook eenzaam de hele kraamperiode (en langere tijd nog daarna) ook voelde, de andere kant van het verhaal is dat we echt de tijd kregen om met z’n 3e onze draai te vinden, te genieten als gezin en tot rust te komen.

Doordat ik nu mijn verhaal/gevoel heb kunnen verwoorden en over deze periode heb kunnen praten heb ik het nu een plekje gegeven. Het stille verdiet door corona heeft niet alleen ons geraakt. Ik weet dat we niet de enige zijn en daarom deel ik mijn verhaal met jullie. In de hoop dat de vrouwen/gezinnen die dit ook voelen/ gevoeld hebben het een plekje kunnen geven door er over te praten.